Column: Mopperen op muziek

Mopperen: het uiten van je ontevredenheid over iets. Meestal zit daar een gevoel van boosheid of teleurstelling onder. 

Ik doe het vaak als ik mezelf begeleid op mijn harp: mopperen bij een valse noot, omdat ik me eraan erger dat ik dat ene riedeltje nog niet goed kan spelen en weer eens de verkeerde snaar pak. Mijn muziekdocente moet er wel om lachen, maar wijst er me ook op dat het me ‘uit het moment haalt’. 

Muziek brengt je juist in het moment. En hoe belangrijk is dat wel niet? We zijn zo vaak bezig met het verleden, met wat wás. En vooral met wat daar is misgegaan. Of we denken teveel aan morgen of een moment nog verder in de toekomst, waarvan we niet weten hoe dat zal verlopen. We bedenken van tevoren hoe iets zal gaan en maken ons er druk over, maar als het moment dáár is, loopt het meestal toch anders dan gedacht. 

‘Een valse noot spelen is onbelangrijk, maar spelen zonder passie is onvergeeflijk’

Als je muziek maakt en er gaat een noot verkeerd, dien je verder te spelen of te zingen. Het moment is geweest, je kunt het niet terughalen, het lied gaat verder. Tevens kun je nog niet bezig zijn met het tweede couplet als het refrein nog niet afgelopen is. Bij het maken van een schilderij kun je eventueel een stukje, dat je niet mooi vindt, wegpoetsen. Of de kleur aanpassen. Bij de noten van een lied kan dit niet. Je kunt alleen verder spelen of zingen. Maar veel belangrijker dan elke noot perfect te laten klinken is bezieling. Je neemt de luisteraar mee in jouw verhaal; dat van de tekst en de melodie. Gevoel is dan veel meer van betekenis dan perfectie. 

Henk, een lieve vriend van me, zei altijd: “Een valse noot spelen is onbelangrijk, maar spelen zonder passie is onvergeeflijk.” Dit stond letterlijk in de rouwadvertentie van de kapel waarbij hij speelde. Muziek was Henks lust en zijn leven! Deze man, die ik kende als vrolijk en altijd opgeruimd, wilde geen trieste toestanden bij zijn overlijden. Je mocht best even verdrietig zijn dat hij er niet meer was, maar daarna diende het leven verder te gaan, vond hij. Hij wilde dan ook een feestje als hij er niet meer was. Hij verheugde zich daar zelfs op. Bij zijn aardse afscheid werden dan ook veel noten gespeeld; melancholische, maar zeker ook vrolijke. Bezield was de muziek in elk geval. 

Als ik weer eens mopper bij mijn eigen muziek, dan zie ik Henk verschijnen voor mijn geestesoog, met z’n pretogen en vrolijke lach. Dan hoor ik hem weer zeggen: “Griet…” en dan moet ik lachen. Want met wijze woorden die daarna zouden volgden en daarbij een dosis humor wist hij bij mij altijd de juiste snaar te raken.

Marleen Bode
uitvaartspreker en
trouwambtenaar
T: 06 5353 5605
W: marleenbode.nl

(Met toestemming van Henks familie geplaatst.)