Column: Demonstreren is in de mode

TWENTE - De laatste weken zijn er veel betogingen, zowel tegen discriminatie als tegen de coronamaatregelen. De vrijheid om ergens tegen te protesteren in een betoging is het recht van elke burger in Nederland. Ik heb wel een beetje moeite met de betogers die het steeds hebben over: 'black lives matter'.

Natuurlijk is dat zo, black lives matter. Maar al de andere vormen van discriminatie daar hoor of zie ik weinig of niets over. Ik heb nog wel een groep gezien die zegt: “Vrouwen hebben gelijke rechten als mannen, ze moeten voor dezelfde functie hetzelfde betaald worden”. In enkele landen is het onderwijs aan meisjes zelfs verboden. Er zijn landen waar vrouwen in een schuurtje moeten verblijven als ze menstrueren. Ook sommige godsdiensten zoals het Jodendom en de Islam, zien de vrouw tijdens de menstruatieperiode als onrein. Je zou het eigenlijk als een reinigingsperiode moeten zien, zeker als je graag kinderen wilt.

Afgelopen weekend werd in Enschede in de binnenstad een jonge homo bewusteloos geslagen door circa tien mannen. Heeft deze “homo” geen recht om zijn leven in te richten zoals hij zelf wil? In Twente wordt regelmatig laatdunkend over westerlingen gesproken, ook een vorm van discriminatie. We vullen te vaak zelf in wat wel of geen discriminatie is.

Via de media hoor je veel over de mensen die protesteren tegen de coronamaatregelen. Snap ik, je wilt je “vrijheid” niet opgeven voor die ander, ervan uitgaande dat jij niet ziek kan worden. “Ik ben jong, ik leef gezond, mij kan niets overkomen. Er zijn ook nog anderen die misschien wel ziek kunnen worden, ja dat kan wel zo zijn, maar is dat dan mijn probleem”. Als je zoveel problemen hebt met de maatregelen om afstand te houden, neem dan ook afstand van consultatie van de huisarts als je corona-gerelateerde klachten hebt. Zeker ook afstand van opname in een ziekenhuis van beademing of het bezetten van een IC bed. Artsen en verpleegkundigen hebben zich uit de naad gewerkt om levens te sparen, die hadden geen tijd om te protesteren, omdat ze regelmatig zes dagen in de week achter elkaar moesten werken. Die hadden geen tijd om te betogen dat er te weinig deskundig personeel was. Ziekenverzorgsters in verzorgingshuizen moesten grotendeels werken zonder bescherming, maar lieten hun cliënten niet in de steek, die hadden ook geen tijd om te protesteren. Ik snap het wel, je hebt enkele maanden niet alles kunnen doen wat je altijd deed of wat je altijd kreeg: “Je zin”.

Borbala, correspondent