Column: Paardenbloemen

Zondag 22 maart 2020. Het was een onrustige nacht. Ik heb gedroomd en na het ontwaken getracht de beelden vast te houden. Wonderlijk dat dat mij is gelukt. Er zat volgens mij een verborgen boodschap in mijn droom.

Ik hoorde de stem van Theo Schouten, al weer twee jaar geleden, toen hij sprak op 02 april 2018 bij de Dodenherdenking. "Jullie overgrootvaders en -moeders hebben ervoor gezorgd dat jullie in vrijheid kunnen leven, vrijheid is niet een vanzelfsprekendheid.” De Oldenzaalse jongeren lieten toen, en zullen hopelijk ook dit jaar weer, laten zien dat vrijheid voor hen niet een vanzelfsprekendheid is.

Ook de Oldenzaalse veteranen verschenen op mijn droom netvlies. Zullen ze ook dit jaar weer op 01 april actief betrokken zijn bij het opknappen van de graven van de gevallenen die betrokken zijn geweest bij de bevrijding van onze stad? Ruim van tevoren nemen de oorlogsveteranen jaarlijks de graven onder handen. Op 01 april de dag voor de herdenking komt men dan bijeen om gezamenlijk de graven een opknap beurt te geven. Ik vroeg mij af: zal dat dit jaar wel doorgaan? 

Om 11.29 uur NL-Alert instructies van de Rijksoverheid. Op anderhalve meter van de ander blijven, het komt nu wel heel dichtbij. We zijn 75 jaar geleden bevrijd en willen dit gaan vieren, dat gaat ons niet lukken dat vieren, zeker niet zo als we ons hebben voorgesteld.

De deur gaat open en mijn twee mantelzorgsters, dochter en kleindochter komen mij een maaltijd aanreiken op veilige afstand. Geen knuffels, wel gezwaai.

Later
Ik kijk uit het raam van mijn werkkamer en zie de tulpenboom bij overbuur Elise in volle pracht, de kronkel in mijn kop stijgt op en zegt: "Voorjaar, je moet er uit.” Zondagmiddag stralende zon. Ik pak de fiets met trap-ondersteuning en ga op pad. Het is stil op het kerkhof aan de Hengelosestraat, maar er zijn velen met mij, maar onder moeder aarde. Mijn ouders en grootouders, en allen die ons, u en mij zijn voorgegaan ook onze verzetsstrijders van destijds. Bij het graf van mijn ouders zie ik tussen het plaveisel een paardenbloem. Mijn voet raakt de plant en een klein luchttransport vindt plaats. Wel honderd pluisjes schieten omhoog en verspreiden zich om mij heen. Hoger en hoger stijgen ze op. Een enkeling komt op mijn jas en op de sjaal die ik voor mijn mond heb gebonden. Ik ben toch op veilige afstand niets kan mij overkomen. Thuis terug overdenk ik. Wat een wonderlijke wereld, vrij en niet vrij.

Paardenbloemen
De paardenbloemen die mijn moeder in de oorlog plukte en waarvan ze Molsla maakte, heerlijk van smaak en gezond. Herinnering vol emotie. En mijn vader die met het zurige sap dat uit het afgerukte steeltje van de paardenbloem kwam, mijn jeuk deed minderen toen ik in een brandnetel was gevallen. En mijn schoonmoeder Truus die als een kruidenvrouwtje, zoals Klazien uit Zalk destijds, van de paardenbloemen thee voor mij maakte, toen ik was getroffen door geelzucht.

Als de Dodenherdenking, het Bevrijdingsfeest met alles daaromheen niet doorgaat, dan gaan we zoals onze Koning en onze Minister President opdroegen door en "omzien naar elkaar” zoals onze ouders en voorouders ons hebben voorgeleefd.

Kaatjeknip 22 maart 2020.